Op zaterdag 17 juli werd ik samen met collega-Passerello Flore verwacht op de Abdijsite Herkenrode voor de voorstellingen van (Ab)Dis, een locatievoorstelling van Sarah Vingerhoets in samenwerking met zeven dansers van balletschool Edwina Verdingh, Danspunt en Passerelle.

Bij aankomst hoorden we al van ver gegiechel en getier uit de kapel galmen en dat wees er op dat de dansers een geweldige week achter de rug hadden. En dat ze waarschijnlijk wat zenuwen hadden voor de voorstellingen. Maar van die zenuwen – en evenmin van het schaterlachen – was niets te merken zodra het publiek plaatsnam op het grasveld. Vanaf de eerste seconde was het adembenemend. De dansers slaagden erin om deze spanning vast te houden tot het einde. Ze begonnen met een serene maar prachtige choreografie, gevolgd door solo’s en duetten die de kwaliteiten van elke danser in de kijker zetten. Het talent en de focus waren bewonderenswaardig, maar het waren vooral hun bewegingen die me kippenvel bezorgden.

Hoe was deze groep erin geslaagd om de sfeer van de Abdijsite om te zetten in dans? “We zijn gestart met improvisatiesessies rond een onderwerp. Iedereen mocht zelf een plekje kiezen op de Abdijsite en haar gevoel over die plek neerschrijven. De onderwerpen waarmee we aan de slag gingen waren rituelen, tafelmanieren en andere alledaagse dingen. Naderhand werden onze ideeën omgezet in beweging en hebben we de stukjes met elkaar verbonden,” vertelden de dansers.

Heel erg makkelijk vonden ze dat niet. Choreografe Sarah beaamde dat het niet zomaar vanzelf ging. “Ze moesten in het diepe springen, elkaar en zichzelf genoeg vertrouwen geven. Ik heb vaak gezegd dat ze nog niet mochten oordelen over hun ideeën. Een idee kan een idee zijn. Dat is niet goed of niet slecht, dat is er gewoon.”

In slechts vijf dagen tijd mondden al die ideeën uit tot een voorstelling waar ikzelf en alle andere aanwezigen enorm van hebben genoten. Er werd op tafels gedanst en over muren gekropen, gerold door het gras en geleund tegen de muren van de kapel. Er werd gerend en gesprongen en gedanst.

Echt gedanst. Ik was dan ook enorm fier dat Flore en ik op het einde van de dag bloemen mochten uitdelen. Want dat, samen met een groot applaus, hadden Chiara, Hannah, Cara, Eva, Alyssa, Line, Eleni, Sarah en Edwina meer dan verdiend.

Dunja Lycops, Passerello